Miasto

  Wśród ciężkich ścian kamienic i nowoczesnych wieżowców temperatura powietrza osiąga takie poziomy, że spod stóp przechodniów, którzy mnie mijają na chodniku, unosi się pustynny kurz i uciekają jaszczurki. Ludzie kurczą się na moich oczach, wzdychają, wycierają się, przystają by odpocząć,  a ich kolorowe torby z zakupami lgną do ziemi niczym głazy, jakby ta zwiększyła swoją siłę przyciągania.. Słońce rozchyla świetlne ramiona i tuli wszystko bez wytchnienia. W mieście panuje ciągły szum, nie cichnie nawet na setną sekundy. Nie istnieje tu  choćby skrawek przestrzeni, której nie zapełniałyby warkoczące silniki aut, a od czasu do czasu, wyjące do prażącego słońca, karetki pogotowia. Futurystyczna machina napędzana pieniądzem, śmierdząca spaliną, migocząca od świateł, krzycząca z wystaw sklepowych, już nie szara, ale agresywnie kolorowa, jest głośna, szybka i niebezpieczna.

…A w tym tłumie dźwięków,  gorących oddechów i płonących od temperatury budynków, przemieszczam się ja… Ja -  pochodząca z  zakamarka świata, gdzie słychać trzepot skrzydeł motyli, które wyglądają tak,  jakby artysta malujący zachód słońca strzepnął zawartość pędzla w przestrzeń… Z zakamarka świata, gdzie trawnik rośnie dwa razy szybciej, kwiaty są większe i mają piękniejsze kolory a pszczoły są pijane od ich woni,  gdzie słońce chowa się na łące a wieczorami pod niebem buszują trzmiele, gdzie pachnie lawenda i macierzanka, gdzie kwitną mieczyki i malwy, gdzie bajka miesza się z tu i teraz, a sen i marzenia nielegalnie przekraczają granicę rzeczywistości…

…Ale ja się nawet cieszę, że mój czas chwilowo pisze miejską historyjkę, że mogę podjechać tramwajem dwa przystanki i ciągle będzie miasto. Oprócz kilku sklepów, do których nie muszę specjalnie jechać autem, mogę zaliczyć ławkę w parku, na chwilę, na jednego papierosa i na kilka myśli o życiu, że co dwa kroki można się gdzieś napić kawy i że mogę być anonimowym dopełnieniem tłumu…

  Teraz odpoczynek, a za moment znowu wstanę i pójdę przed siebie, bo takie właśnie jest miasto, że można iść w każdą stronę, bez celu, a zawsze gdzieś się dojdzie… Potem z radością wrócę do domu, znowu napiję się kawy, siądę na huśtawce, wyciągnę nogi i będę leczyć odciski, pamiątki miejskiej wędrówki i będę się wsłuchiwać w ciszę delikatnie tylko muskaną dźwiękami natury…

 

***